Mimo przeciwności losu staram się zrealizować niemalże nierealny plan bazując
na marzeniach, które jedno po drugim spełniają się codziennie. Konkretnym wstępem było uzbieranie odpowiedniej sumy i zakup pierwszego, na prawdę własnego na papierze konia. Tuż po tym kroku postanowiłam założyć kanał na YouTube o tematyce jeździeckiej; gdyby kilka lat temu ktoś powiedziałby mi, że mając dziewiętnaście lat będę prawowitą właścicielką dwóch koni oraz prężnie rozwijającego się kanału, który docenia coraz większa rzesza fanów - zapewne bym go wyśmiała twierdząc, że coś takiego nigdy się nie wydarzy. Niestety mimo obaw moje ambicje zawsze mnie przerastają; podejrzewam, że wiele osób będąc na moim miejscu zakończyłoby przygodę z końmi na spacerach po lesie - ja jednak mimo codziennej frutracji, walki w potach, a nawet krwi staram się zdziałać "coś więcej". Mieszkam ze wspaniałym chłopakiem i psem, niestety moja rodzina uważa, że "dobrze się bawię" i "nie zostanę mistrzem świata" - czasem mocno mnie to demotywuje, ale nigdy się nie poddaje, bo wiem, że w niczym innym nie znajdę tak silnej woli walki. Zawsze pamiętam, że gdyby nie rodzice oraz dziadkowie nie przebyłabym tak dalekiej drogi i właśnie dlatego kiedyś z dumą przekonam ich mówiąc: "było warto, bo ciężką pracą dotarłam do celu".

Mam dziewiętnaście lat, jeżdżę konno od około dziesięciu: mam za sobą kilka lat codziennych treningów, częste starty w zawodach ogólnopolskich w skokach i ujeżdżeniu. Moją ulubioną dyscypliną są zdecydowanie skoki oraz przede wszystkim XC, wielokrotnie miałam okazję sprawdzać się na torach wraz z najwierniejszym dotychczas wierzchowcem imieniem Atlantic Magic. Niestety nie mogłam czynnie realizować się w tej dyscyplinie, lecz nie tracę nadziei starając się w miarę możliwości pielęgnować umiejętności. 
Nigdy nie startowałam na gotowym koniu. Pierwszego konia do poważniejszych treningów dostałam będąc dzieckiem; był to czteroletni wówczas ogier, kuc connemara. Droga jaką razem pokonaliśmy nie była usłana różami jednak wśród wielu porażek znalazło się też wiele zwycięstw, z pomocą wspaniałych trenerów przejechałam na kucyku wiele czystych, ładnych przejazdów. Kolejne konie na jakich miałam okazje startować również nie należały do najłatwiejszych w prowadzeniu.
Po przeprowadzce z rodzinnego domu rozpoczęłam wielką zbiórkę na kolejnego, tym razem na prawdę własnego konia; w ten sposób nabyłam surową czterolatkę - Kię, czyli kobyłkę temperamentną i pewną swojego "ale". Nie było mnie stać na opłacenie treningów, więc od samego początku pracowałam z nią sama; udało mi się ją zajeździć i oduczyć wielu złych nawyków. Nie potrafię znaleźć słów, którymi mogłabym opisać jak bardzo trudno było mi czasem sobie z nią poradzić i jak bardzo zdumiewa mnie fakt, że koń robi postępy.
Obecnie jestem posiadaczką wspaniałego kucyka felińskiego - Peptona. Jest moim towarzyszem "na śmierć i życie" oraz najbardziej walecznym rumakiem jakiego było mi dane jeździć! Jest to dziesięcioletni profesor, bardzo dostojny, dobrze wychowany wałach z rodzaju tych "które uczą najwięcej" i w sercu pozostają najdłużej.